BESTRIJDINGSMIDDELEN

Terwijl in natuurlijke systemen er altijd natuurlijke vijanden zijn (predatoren), en er bijna nooit grote plagen optreden, ontstaan er pas echte problemen op het moment dat er door ons voor schaal­vergroting en monoculturen wordt gekozen.
De bekende schadelijke effecten van bestrijdingsmiddelen worden normaal gesproken onder controle gehouden door te spuiten op het moment dat het ’t minst kwaad kan voor niet bedoelde groepen insecten en ander leven. Ook wordt getracht producten te ontwik­ke­len die afgebroken zijn op het moment dat de producten geoogst dan wel verkocht worden.

Het failliet van een systeem
Bestrijdingsmiddelen worden nu verantwoordelijk gehouden voor de wereldwijde massale bijensterfte (en de dood van allerlei andere bestuivende insecten).
Er wordt naarstig gezocht naar DE boosdoener en deze keer ging de beschuldigende vinger naar de laatste uitvinding, de neonicotinoïden.
Inmiddels lijkt het erop dat niet één middel de oorzaak is. De stapeling van allerlei schadelijke stoffen, die ook in het stuifmeel terecht komen, in combinatie met de “uitbuiting” van bijen – door honingteelt zonder verantwoord bijvoeren – heeft o.a. de weerstand van de bijen tegen mijten en andere ziekten grondig aangetast. Daarbij is er ook nog het probleem dat er steeds minder verschil­len­de bloemsoorten te vinden zijn om het hele jaar door aan voldoende voedsel te komen.
Bestrijdingsmiddelen zijn weliswaar bedoeld voor specifieke insec­ten, het is natuurlijk niet te vermijden dat ook andere dieren de stoffen binnenkrijgen, o.a. door het eten van de te bestrijden dier­soorten. En uiteindelijk ook de mens.

Bijkomende problemen
• De resistentie die door de zgn. schadelijke soorten (planten en dieren) ontwikkeld wordt, waardoor er steeds meer en met meer verschillende middelen gespoten moet worden.

Grote chemieconcerns gebruiken genetische modificatie om de gewassen bestand te maken tegen bestrijdingsmiddelen.
• Veelal is de mogelijke schadelijke werking voor de mens hierbij onvoldoende onderzocht. Bestrijdingsmiddelen als glyfosaat worden al op grote schaal teruggevonden in de mens.

De laatste generaties bestrijdingsmiddelen worden door de plant opgenomen en werken van binnenuit.
• Ze zijn per definitie niet af te wassen!
Als ze niet snel genoeg afbreken krijgen wij ze ook binnen. En net als bij bijen is ook bij mensen al geconstateerd dat stapeling van verschillende schadelijke stoffen méér schade doet dan de theoretische som.

In de biologische landbouw is het gebruik van bestrijdingsmiddelen zeer sterk beperkt (zie wikipedia.org) en het gebruik van GMO niet toegestaan.
Permacultuur werkt zonder bestrijdingsmiddelen.
Genetische modificatie wordt door bedrijven als Monsanto vooral ingezet om de te telen gewassen onkwetsbaar te maken voor hun bestrijdingsmiddelen.
44% proefpersonen heeft glyfosaat in urine – Onderzoek Friends of the Earth.

Lees ook: Waar komt het gif op je appel terecht?
Kanttekeningen:
– “Een wereld zonder gifstoffen waarin alles groeit en bloeit en niemand ooit honger heeft, is een droom”
Dit suggereert dat we nog niet zonder chemische bestrijdings­mid­delen kunnen. Dat is niet waar en ook al aangetoond.
– Als je fruit echt wil reinigen kan dat met bijvoorbeeld een soda- of azijnbad, als je het daarna maar snel weer afspoelt.
Dat gaat ervan uit dat gif af te wassen is. Dat is vaak al niet meer mogelijk.